Fakarava en Moorea

Fakarava en Moorea
Fakarava
Van Rangiroa naar Fakarava vlieg je in 40 minuutjes, over nog een paar andere atollen heen. Fakarava is een Unesco werelderfgoed eiland. Ons bungalowtje staat direct aan het water van de lagune, de badkamer is een klein gebouwtje in de tuin. De sfeer is heel anders hier dan in Rangiroa. Het dorp is langgerekt op een lange motu, er wonen hier veel minder mensen, 700 tov 3000 terwijl het atol maar net iets kleiner is.
Het duiken is ook heel anders. De noordpassage waar we vlakbij zitten is heel breed, ongever 1500 meter tov de smalle passage in Rangiroa die zo'n 400 meter is. Hier is ook overal prachtig koraal tov van de kale bodem in de passage bij Rangi. De eerste duik brengt gelijk een mooie verrassing, een hamerhaai! We waren net in het blauw voor de passage afgedaald en later toen we op het rif op diepte bleven hangen in de stroming kwam hij nog eens langs. Daarna vliegen door een soort geulen over het koraal heen om in een kom te blijven hangen die Ali Baba wordt genoemd. Hier zwemt heel veel vis bij elkaar en de haaien cirkelen er vlakbij. Het zijn vooral grijze rifhaaien en enkele verpleegsterhaaien die op de bodem liggen, op z'n Frans dormeurs, slapers.
We gaan ook een dag naar de zuidpassage, 45 km met de zodiac over de korte golfjes in iets meer dan een uur varen. Bij het begin van de duik denken we nog, wat weinig haaien, totdat je in het midden van deze langerekte passage komt. Wowh, ze zijn gewoon niet te tellen zoveel. Ik kom tot 60 die voor je langs cirkelen in een bepaalde groepsorde. Hier hang je dan ook eindeloos te kijken naar de haaien, sommige zijn nieuwsgierig en komen vlak langs je heen. Het koraal is hier nog mooier dan bij de noordpassage en je waant je echt in een schitterend aquarium. De napoleons in allerlei formaten, een adelaarsrog en alle rifvissen die niet schuw zijn maken het plaatje compleet. Een topduiklocatie. Aan het einde van de duik zijn we bij een paar steigers beland. Hier is een klein idilysch resort met duikcentrum en enkele bewoners in een verlaten dorp. Voordat het vliegveld werd gebouwd was hier namelijk het dorp waar iedereen woonde op Fakarava. Een plek om nog eens terug te komen en daar te overnachten en meer duiken te maken.
In het pension Paparara waar wij zitten kan je niet lunchen, maar je reserveert bij Teanuanua en ze komen je ophalen zodat je de 3 km niet hoeft te lopen of te fietsen en ze brengen je ook weer terug. Het is een pareltje met voortreffelijk eten. Hier zwemmen de verpleegsterhaaien, kleine zwartip rifhaaitjes en roggen voorlangs over het witte zand. Je kunt ook in het water je lunch opeten, dan moet je dus niet bang zijn voor wat er langskomt. Het is niet goedkoop maar de mahi mahi curry met cocos en de chocolade fondant porties zijn prima om te delen. De laatste duikdag hebben we weer een verrassing bij de noordpas. Deze keer bij de opstijging, als we vol vaart de lagune instromen tussen het rif op 18 meter en de oppervlakte. Ik (Mieke) zie een rare kiel van een zeilboot, maar nee het is de borstvin van een bultrug! Zij draait haar buik naar ons toe en zwengt weg om daarna nog even terug te komen. Het is maar 15 seconden maar wat een cadeautje, ook als het blijkt dat er een jong bij is. Dat zag ik pas later op de video, Reindert zat iets dichterbij dus had het direct al gezien.
Moorea
We laten het rustige, ruige Fakarava achter ons en gaan weer naar Papeete. De laatste dagen in FP brengen we door op Moorea. Dit ligt naast Tahiti en met de ferry ben je er in een half uurtje. Het is een groen eiland maar de bergen zijn erg dor, hier heeft het ook niet veel geregend de laatste tijd. Het is nu een schoolvakantie week dus gaan veel families (Fransen die in Tahiti wonen en Polynesiers) een weekje erop uit. Dat bleek ook toen we vorige week wilde reserveren voor een bungalow, de eerste keus was al vol. Het is dus omschakelen van de rust naar de drukte. Druk is het helemaal als er ook nog een cruisseschip binnen komt in Opunohu baai. Een lading passagiers komt naar het strand waar ons hotel is, gelukkig hebben we al een auto gehuurd en kunnen het eiland rond rijden. We zijn in deze 5 weken nog geen Nederlanders tegen gekomen, tot we een gids horen praten met een herkenbaar accent. Ja hoor, een Nederlander die hier woont en getrouwd is met een Polynesische. Overigens zijn de toeristen hier in FP vooral jonge stellen op huwelijksreis, Fransen, Italianen, enkele Duitsers, Australiers en Nieuw Zeelanders en veel Japanners.
We rijden Moorea rond, het is 65 km langs de kust en zien af en toe de fruittafeltjes staan. Pommes etoiles is een paarse vrucht met melkachtig sap, heerlijk. Of de pomplemousse, een friszoete sappige grapefruit. De beroemde Cooks baai en Opunohu baai zijn beiden te zien vanaf een uitkijkpunt, alleen de berg Rotui ligt er tussen. Rotui is ook de merknaam van een ananas-vruchtendrank, op Moorea worden namelijk ook de meeste ananassen geproduceerd van FP. Bij de surf-kant van Moorea zijn geen surfers, de golven zijn blijkbaar niet hoog genoeg. Wel een kitesurfer dat hier ook veel wordt gedaan, en we zien weer eens een walvis bij het begin van de baai. Helaas is het wat ver van ons vandaan. In Rurutu was de kust veel dichterbij maar hier heb je een stuk lagune en dan pas het rif.
We maken hier ook nog 2 duikjes. In de passage zien we wel 50 adelaarsroggen vliegen in een cirkel, grote en kleintjes. Bij de andere duik zien we een citroenhaai. Die zit normaal op grote diepte maar voorheen werd er gevoerd en kwamen ze omhoog. Dat doen ze nog steeds en daarom kan je ze zien. Toch weer verrassend.
In FP wil je natuurlijk ook de traditionele muziek en dans meemaken. Op Fakarava hadden we het dansen net gemist maar wel nog muziek geluisterd van de plaatselijke muziekanten waaronder de chauffeur die ons naar het lunchrestaurant Teanuanua bracht. Hier op Moorea gaan we naar het Intercontinental waar 's avonds een show is van een plaatselijke groep. De heupen wiegen geaccentueerd met palmbladen rokjes, de handbewegingen zijn gracieus van de vrouwen/meisjes, de mannen weten ritmisch de knieen en voeten te bewegen. Na afloop van de show kan je een foto van de groep maken, snel loop ik naar voren om niet al die mensen erbij op de foto te hebben. Maar het is natuurlijk de bedoeling dat je er zelf bij staat. Dus sta ik (Mieke) daar dan tussen en krijg ik ook nog een bloemenkrans om.
FP was een schitterende start van onze reis. Het duiken was boven verwachting, vol verrassingen en spectaculair met veel haaien, grote vis, dolfijnen en die walvis die voorbij kwam. De eerste missie om walvissen te zien was direct al geslaagd in Rurutu. Laten we hopen dat ze in Tonga ook zo te bewonderen zijn.